Τι σημαίνει “καλό βιβλίο”;

Έχουμε ακούσει πάμπολλες φορές την έκφραση «Το καλό βιβλίο» ή «Διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο» κλπ.
Τι εννοούμε, άραγε, λέγοντας «καλό βιβλίο» και ποιος κρίνει αν ένα βιβλίο είναι καλό ή όχι;
Το αναγνωστικό κοινό ή οι κριτικοί; Αλλά και οι κριτικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι και παρόλο που μπορεί να κρίνουν κάπως πιο αντικειμενικά, εξετάζοντας διάφορες παραμέτρους όπως  ύφος, δομή, χρήση γλώσσας ανάλυση χαρακτήρων, ίσως, ή δεν ξέρω τι άλλο, στην ουσία εκφέρουν μια υποκειμενική γνώμη.
Πιστεύω ότι μας αρέσει να διαβάζουμε πράγματα μέσα στα οποία αναγνωρίζουμε κομμάτια του εαυτού μας. Σκέψεις, ιδέες,  συνειδητά ή ασυνείδητα πιστεύω, απόψεις ασχημάτιστες πολλές φορές, που παίρνουν σάρκα και οστά βλέποντάς τες γραμμένες στις σελίδες ενός βιβλίου. Με μια ευρεία, ίσως λίγο καταχρηστική έννοια θα λέγαμε ότι το βιβλίο είναι ένας καθρέφτης και όσο περισσότεροι βλέπουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον καθρέφτη, τόσο πιο  «καλό» είναι το βιβλίο.
Ενδιαφέρον, πάλι, γίνεται το βιβλίο που θέτει ερωτήματα, που προβληματίζει, που ωθεί τον αναγνώστη σε εσωτερικές, και όχι μόνο, αναζητήσεις απαντήσεων. Χωρίς να αφήσουμε απέξω, φυσικά, και το βιβλίο που θα μας χαλαρώσει και θα ταξιδέψει το νου.
Ή αυτό που θα μας προσφέρει τη γνώση.
Όπως και να έχει, αντί να μιλήσουμε για ένα «καλό βιβλίο», καλύτερα να πούμε για αυτό που εμάς μας αρέσει ή δεν μας αρέσει.

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχουμε απογοητευτεί από κάποια βιβλία. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Όπως και πολλές φορές έχουμε σταθεί αναποφάσιστοι ανάμεσα σε εκατοντάδες τίτλους και δεκάδες συγγραφείς, αναζητώντας το επόμενο ανάγνωσμά μας, ή κάποιο δώρο στους φίλους μας.
Νομίζω υπάρχει μια λύση. «Η σιγουράτζα», όπως τη λέω και συγχωρέστε μου τον αδόκιμο όρο.
Μιλώ για την Κλασική Λογοτεχνία.
Έργα, η διαχρονικότητα και η ,όχι άδικα, καθολική αποδοχή των οποίων είναι σίγουρη εγγύηση. Έργα που εξακολουθούν να είναι επίκαιρα, αν και πολλά γραμμένα αιώνες πριν. Φυσικά είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στον τομέα του βιβλίου, για να το προσεγγίσουμε ολόκληρο και αυτή τη στιγμή. Θα κάνω μόνο μια απλή αναφορά σε κάποιους γίγαντες της Κλασικής Λογοτεχνίας.
Τον μεγάλο ψυχογράφο και αγαπημένο μου Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, με τα «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο Ηλίθιος», «Ο Παίχτης», «Ταπεινωμένοι και Καταφρονεμένοι» ,και τόσα άλλα που μου έχουν χαρίσει υπέροχες ώρες.
Τον Λέοντα Τολστόι με το επικό «Πόλεμος και Ειρήνη», την «Ανάσταση» και την «Άννα Καρένινα».
Τον Βίκτορα Ουγκό με τους περίφημους «Αθλίους» του.
Τον Τσέχωφ με τα υπέροχα διηγήματα και τα θεατρικά του έργα.
Τον Τζον Στάινμπεκ με τα «Σταφύλια της Οργής» αλλά και το μοναδικό, για μένα, ιστορικό μυθιστόρημα «Μαρία Στιούαρτ».
Τους Κάρολο Ντίκενς, Μαρκ Τουέιν, Εμίλ Ζολά, Λουί Πάστερνακ, Σταντάλ ,και σταματώ πριν κάνω κατάχρηση του χώρου και της ανοχής σας.

Απλώς πιστεύω πως δεν πρέπει να περάσει καμία γενιά χωρίς να έλθει σε επαφή με μερικά, έστω, από αυτά τα θαυμάσια βιβλία της Κλασικής Λογοτεχνίας.

Ε π α ν έ ρ χ ο μ α ι .