Όλοι αυτοί οι τίτλοι με μπερδεύουν, μου δημιουργούν άγχος, τύψεις, ενοχές και απογοήτευση. Επάγγελμα μαμά; Εργαζόμενη ή νοικοκυρά; Το να σου πω τι ακριβώς είμαι σημαίνει πως αυτομάτως βγάζω ταυτότητα που λείπει το γελοίο χαμόγελο που δεν επιτρέπεται και στις κανονικές φωτογραφίες ταυτότητας… Θα σου απαντήσω πως είμαι μια μαμά που πολλές φορές βρίσκει χαμένο τον εαυτό της μέσα στην μητρότητα, που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για την οικογένειά της και ελάχιστα προσπαθεί να κυνηγήσει τις φιλοδοξίες της. Φιλοδοξίες που μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.
Αν με ρωτούσε αρκετά χρόνια πίσω θα σου έλεγα πως δεν ήθελα να παντρευτώ ούτε να κάνω παιδιά, ήμουν ξεκάθαρα μια γυναίκα καριέρας. Βέβαια θα με ρωτήσεις και με το δίκιο σου γιατί τελικά παντρεύτηκα και έγινα μάνα; Θα σου πω ότι βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο που βρήκε αυτή τη ριμαδοκαμπάνα μου. Δεν λένε πως χτυπάνε καμπανάκια μητρότητας και άλλα τέτοια; Ε άντε γεια σου αυτό το καμπαναριό βρήκε ο αγαπημένος μου. Από τότε έχω ξεκινήσει έναν μαραθώνιο ανεύρεσης του εαυτού μου, μοιρασμένη ανάμεσα στη μητρότητα και τη καριέρα είχα γράψει και παλιότερη ανάρτηση που με εκφράζει πλήρως….
Ήμουν μια γυναίκα της οποίας η ταυτότητα για αρκετά χρόνια ήταν το επάγγελμά της. Ξαφνικά άφησε το επάγγελμά της για την μητρότητα και χάθηκε. Χάθηκε μέσα σε τύψεις, ενοχές, πικρία, θυμό. Διότι αντελήφθην ότι ποτέ δεν είχε βρει τον προορισμό της. Ερχόμαστε λοιπόν στο επάγγελμα μαμά; Εργαζόμενη ή νοικοκυρά; και τα λαμπάκια ανάβουν κόκκινο. Όχι πιο σωστά θα σου πω ότι τα λαμπάκια μου έχουν απλώς σπάσει. Οι ερωτήσεις του τύπου:
“δουλεύεις;”
“πως περνάς τις ώρες σου στο σπίτι;”
“τα ρούχα σου θέλουν λίγο ανανέωση ε;”
“έβαλες λίγο βάρος; ή είσαι έγκυος; (είσαι ένα βήμα πριν την εκτέλεση)”
Αναρωτιέσαι λοιπόν αυτός ο άνθρωπος που είναι απέναντί σου αν γνωρίζει τις επιλογές, τις ανάγκες και ενδεχομένως τα προβλήματά σου. Αναρωτιέσαι αλλά σαφώς και δεν έχεις καμία διάθεση να ανοιχτείς παραπάνω! Το ότι είσαι μαμά στο σπίτι 24 ώρες το 24ωρο καθώς το επάγγελμα του συζύγου είναι απίστευτα απαιτητικό, το ότι εσύ έβαλες σε δεύτερη μοίρα τη δική σου καριέρα για να στηρίξεις το σπίτι και τον σύζυγό, το ότι εσύ καθημερινά νιώθεις να πνίγεσαι σε αυτή την υποτιθέμενη απραξία δεν σε ρωτά κανείς…
Εγώ όμως τολμώ να σου πω ότι ανακάλυψα μέσα από τη μητρότητα τη νέα μου ταυτότητα. Δεν είμαι μόνο η δουλειά μου είμαι και μαμά… και είμαι υπερήφανη για αυτό… Το να βλέπω αυτό το πλασματάκι να μεγαλώνει, να κοιμάται στην αγκαλιά μου, να είμαι 100% δίπλα του είναι η καλύτερη ανταμοιβή του κόσμου… Ξεχνώ τη κούραση, την απογοήτευση για τα δικά μου χαμένα όνειρα και ανά διαστήματα σπίθες αισιοδοξίας εμφανίζονται μπροστά μου. Λέω ναι μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρά σου αρκεί να πιστέψεις. Κανένας αξιόλογος δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Δεν αντέχω αυτό το διαχωρισμό και τις ταυτότητες… η κάθε γυναίκα κουβαλά τη δική της ιστορία. Δεν μπορείς να τη κρίνεις για τις επιλογές της (εργαζόμενη ή μη), αυτή είναι και αν σου αρέσει. Σταμάτα να της κάνεις υποδείξεις ή ερωτήσεις του τύπου:
“πολλές ώρες αφήνεις το παιδί στο ολοήμερο ε;”
“αχ εγώ δεν θα το άφηνα ποτέ να το φάει αυτό”
“είναι πολύ ζωηρός/η μάλλον πρέπει να του βάλεις όρια”
“μην αισθάνεσαι ένοχη που δεν έχεις αρκετό χρόνο με το παιδί σου”
Μα ποιος μίλησε για ενοχές; Γιατί να γεμίζουμε με ενοχές; Γιατί να κρίνουμε;
Είμαι η μαμά Μαρία, μαμά της μικρής Κωνσταντίνας και είμαι ΚΑΛΑ! Παλεύω για μένα, για την οικογένεια μου, για τα όνειρά μου και νιώθω υπερήφανη! Το ταξίδι μου το κάνω χέρι χέρι με το κοριτσάκι μου και ξέρω πως η αγάπη μας είναι δυνατή…
Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!!!
Ειμαι η Ελενα μαμα του Βαγγελινου. Εχω παγωσει την καριερα μου και το μεταπτυχιακο μου για χαρη του και ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ! Απολαμβανω την καθε στιγμη μαζι του!!! Μαρακι πολυ σωστα τοποθετηθηκες!!! Γιατι να βαζουμε ταμπελες και να γεμιζουμε ενοχες??!!! Ισα ισα που θα επρεπε να στηριζουμε αληθινα η μια την αλλη!!! Αυτη την εναγωνια κουρσα για το ποια ειναι η καλυτερη μαμα με ξεπερνα!!! Πολυ καλο κειμενο φιλη!!!!
Γειά σου Έλενα μου μαμά του Βαγγελίνου και υπέροχη Γυναίκα! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια…
Υπέροχη ανάρτηση!!! Εχω κουραστει πια με τις ταμπελες!!! Υπαρχουν πολλα πραγματα που θα ημουν αν δεν ειχα τη Αναστασία αλλα Χωρίς την Αναστασια απλα δεν εχω ζωή!!! Να ναι γερα τα παιδάκια μας!!! Φιλια Μαρακι μου!!!
Αχ αυτες οι ταμπελες!μην πω για την αιωνια ερωτηση και ποσες φορες ειμεις οι ιδιες οι μαμαδες κανουμε αυτες τις ερωτησεις.πολλες φορες μπερδευομαστε και εχουμε ερωτηματα και τυψεις.Ας κανουμε αυτο που θελουμε και δεν χρειαζεται τοση σκεψη
Καλημέρα Μαρία
Οι ταμπέλες δεν πατάνε στην πραγματικότητα
Σε φιλώ πολύ ♥♥♥
Οι γυναίκες είναι σαν να χωρίζονται σε τάγματα… Ένα τάγμα από τη μια όχθη του ποταμού κι ένα από την άλλη…
Τα πράγματα είναι απλά! κάθε μια κάνει αυτό που γουστάρει! και τα λάθη είναι μέσα στο “γουστάρει”!
Ας φήσουμε λοιπόν τα τάγματα και τις μάχες κι ας απολαύσουμε τις ζωές μας!!!
Όλα όσα λες Μαράκι τα έχω ακούσει πολλές φορές…. αδιαφορώ!
Σε φιλώ!!!!!
Γερά να είναι τα παιδάκια μας και εμείς μαζί για ο ρόλος μας είναι πολύ σημαντικός και απαιτητικός! Σε φιλώ και σε ευχαριστώ!
Τελικά η ανάγκη μας να γινόμαστε αποδεκτοί και αρεστοί είναι η πηγή του προβλήματος…Σε φιλώ και σε ευχαριστώ!
Αγαπητή μου Ελένη θα συμφωνήσω μαζί σου… και δεν πατάνε στην πραγματικότητα αλλά και με έναν δυνατό αέρα θα παρασυρθούν… Όπως ακριβώς πρέπει να γίνει!
Αυτά τα τάγματα δυστυχώς όπως έχω καταλάβει είναι περισσότερο γένους θηλυκού και πολύ με στενοχωρεί αυτό… Όπως το λες σωστά ας το αφήσουμε!!! Έλεος…
Ποιος ο λόγος για να ζούμε ενοχικά; Ήμουν εργαζόμενη μαμά με τρελό άγχος και κούραση αλλά ήμουν περήφανη για όσα κατάφερνα.Παράτησα την δουλειά μου και άλλαξα τρόπο ζωής και νιώθω πολύ όμορφα και πολύ περήφανη για την επιλογή μου.Οι επιλογές είναι δικές μας .Γιατί δεν μπορούμε να τις υποστηρίξουμε και να ζούμε με αυτές και το μόνο που κάνουμε είναι να γκρινιάζουμε και να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για το ποιος τα καταφέρνει καλύτερα;
Πόσο ειλικρινή η τοποθέτησή σου! Μπράβο και σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο σου. Οι επιλογές μας ανήκουν και τελικά μας καθορίζουν! Σου εύχομαι τα καλύτερα!
Μαρία, μου αρέσει που έχεις αρχίσει να γράφεις περισσότερα άρθρα που ξεσκεπάζουν το χαρακτήρα και τα αισθήματά σου. Το πιστεύω πολύ ότι κάποια στιγμή αυτή η καλοστημένη φούσκα με την πολύ προσεκτική εικόνα του εαυτού μας, που οι γυναίκες μόνες μας φτιάξαμε (δε μας υποχρέωσε κανείς), θα σκάσει. Θα το βαρεθεί ο κόσμος και θα ψάξει το πιο ειλικρινές και πιο αυθόρμητο στα πάντα. Από το προϊόν που αγοράζει (δε σου βγάζει νόημα αυτό, αλλά που να το αναλύσουμε τώρα), μέχρι και στις υπηρεσίες που του δίνουν. Και το blog είναι μια υπηρεσία διασκέδασης και πιστεύω πως το να δείχνει κάποιος μια λιγότερο καλοστημένη εικόνα εν τέλει θα τον βοηθήσει. Δικές μου εικασίες όλα αυτά, φυσικά. Πάω στο κείμενο τώρα.
Νομίζω πως οι γυναίκες έχουμε την ανάγκη αυτοπροσδιορισμού συνέχεια. Νομίζω ότι το θέλουμε αυτό γιατί έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση και πιστεύω πως η χαμηλή αυτή μας αυτοεκτίμηση προέρχεται από τη χαμηλή μας αυτογνωσία. Μπορεί να μη φταίμε εμείς για αυτό, γιατί έτσι μεγαλώσαμε. Οι μαμάδες χαίρονταν όταν τα παιδιά έφερναν καλούς βαθμούς, όταν ήταν όμορφα, έξυπνα και αγαπητά σε άλλους. Κι επειδή χαίρονταν εκείνες πήραμε το μήνυμα ότι αυτά μας καθορίζουν, αυτά μας γεμίζουν αυτοεκτίμηση και αυτά μας βοηθάνε στο να αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Γίνεται φανερό ότι όλη αυτό το σύστημα αξιών μας ήταν στον αέρα (απλά δεν το καταλαβαίναμε) όταν κάτι χαλάει. Βλέπεις γυναίκες πετυχημένες, που δείχνουν να έχουν full αυτοεκτίμηση, αλλά όλη βασίζεται σε κάτι τέτοιο (είμαι όμορφη, πάει καλά η δουλειά μου, έχω μια τέλεια οικογένεια και έτσι νιώθω δυνατή). Φαίνεται όμως ότι όλο αυτό είναι κούφιο από πίσω. Εγώ τουλάχιστον νιώθω πολλές φορές αυτό το πράγμα όταν βλέπω πως κινούνται ορισμένες (οι περισσότερες, αλλά όχι όλες) γυναίκες που δείχνουν δυναμικές, όμορφες, έξυπνες κτλ. Άρα κάτι πρέπει να κάνουμε, για να χτίσουμε όλες μας πραγματική αυτοεκτίμηση και όχι κούφια. Πρέπει να μάθουμε τον εαυτό μας – κάτι που είναι δύσκολο και πολύ επίπονο αν το κάνει κανείς με ειλικρίνεια και δεν κρυφτεί από τα αδύνατά του σημεία, τις καλά κρυμμένες ανασφάλειές του κ.α.. Από την πράξη έχω δει ότι όσο καλύτερα μαθαίνεις τον εαυτό σου, τόσο λιγότερο σε ενδιαφέρει να αυτοπροσδιορίζεσαι. Δε σε νοιάζουν οι ρόλοι, ούτε νιώθεις καλά επειδή είσαι για παράδειγμα καλή επαγγελματίας ή γιατί μεγαλώνεις πολύ καλά τα παιδιά σου και είσαι εκ των πραγμάτων μια πολύ καλή μαμά. Είναι λες και ξαφνικά σταματάει το μυαλό σου να κάνει τέτοιου είδους αυτοαξιολογήσεις (τι πέτυχα, που μπορώ να βελτιωθώ κτλ.) και απλώς ζεις τη ζωή, στη μοναδική στιγμή που περνάει σήμερα. Δεν μπορώ να πω σε κάποιον πως να το κάνει αυτό, αλλά μπορώ να του εγγυηθώ ότι γίνεται. Τότε νομίζω πως αρχίζεις πραγματικά να απολαμβάνεις δώρα από τη ζωή, λύνονται τα προβλήματα που όλοι λίγο-πολύ έχουμε και σου δημιουργείται μια αίσθηση αισιοδοξίας. Δεν ξέρω πόσο νόημα έβγαλες. Είναι η πρώτη φορά που γράφω σχόλιο σε blog και νιώθω ότι με τον άλλον εκείνη την ώρα θα ήθελα να πίνουμε καφέ και μιλάμε για το θέμα που γράφουμε. Τον βαριέμαι τον καφέ και τις συζητήσεις που γίνονται γύρω από αυτόν, αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω πως είσαι από τους λίγους ανθρώπους που θα καταλάβαιναν τι ακριβώς θέλω να πω με τα παραπάνω και πως είναι ένα θέμα που το κοιτάμε υπό πολύ κοντινή γωνία εμείς οι δυο. Αυτά. Πάω τώρα να αξιοποιήσω δημιουργικά την αισιοδοξία μου, γιατί το μικρό διάλειμμα το έκανα τεράστιο. Φιλιά!
Ελίνα μου…διάβασα δύο φορές το χορταστικό σου σχόλιο. Όχι γιατί δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοείς με την πρώτη, αλλά γιατί ήταν τόσο μέσα σε αυτά που νιώθω και θέλησα να περάσω με τούτο το κείμενο μου που ήθελα να το διαβάσω και δεύτερη φορά. Επίσης είναι τιμή μου και μεγάλη μου χαρά που αφιέρωσες τόσο χρόνο στο να εκφράσεις αυτό που νιώθεις και πιστεύεις. Γιατί τελικά όλα όσα γράφω τα γράφω για “ψυχαγωγικό” σκοπό όπως σωστά λες, αυτός είναι ο ρόλος ενός μπλογκ, ταυτόχρονα όμως γράφω και άρθρα με σκέψεις που ουρλιάζουν μέσα μου… Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, την υποστήριξη και το άνοιγμα ψυχής… Σε φιλώ…
Νομίζω ότι είναι η πιο όμορφη ανάρτηση που έχεις κάνει. Ας σταματήσουμε επιτέλους να κρίνουμε. .. Και τι δεν θα έδινα να μην δουλεύω και να αφιερώνω όλη μου την ενέργεια στα κορίτσια μου…αλλά κάνω οτι μπορώ και είμαι πολύ ευχαριστημενη…. Νομίζω ότι η κάθε μαμα πρέπει πρώτα από όλα να τα έχει βρει με τον εαυτό της να είναι αυτή καλά για να μεγαλώσει και ευτυχισμένα παιδιά. ..
Σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια… ήταν ανάρτηση εντελώς αυθόρμητη και σκοπό είχε την καταγραφή των σκέψεων μου ειδικά μετά από σχόλιο που είχα δεχτεί και με πίκρανε… Σε φιλώ!
Καλή μέρα Μαρία Λιοντου Βρηκα πολύ ενδιαφέρουσα την ανάρτηση σου και φυσικά τον εαυτό μου μμέσα σε αυτήν, όταν έτρεχα να τα προλαβω όλα.Και δουλειά και σπίτι και παιδιά και Εμένα. Αυτή είναι η φύση της μαννας που διαφέρει από την φύση του άντρα. Δεν μετάνιωσα παρόλο το τρέξιμο. Αυτό όμως δεν τελειώνει όταν μμεγαλώσουν τα παιδιά σου.Αρχίζει μετα και άλλο τρέξιμο. Να τα πρόλαβεις πάλι όλα ,αλλά αυτή τη φορά για χάρη των εγγονιών σου. Είναι ωραία η ζωή και οι χαρές που σου δίνει αφού δώσεις και εσύ ως μαννα, είναι μεγάλες.
Σας ευχαριστώ θερμά για την τοποθέτησή σας στον προβληματισμό μου. Η δική σας πείρα είναι άκρως διδακτική για τη δική μας γενιά! Εύχομαι Υγεία και όλα θα τα καταφέρουμε! Καλές γιορτές σας εύχομαι!