Όσο μεγαλώναμε οι ευθύνες έγιναν περισσότερες και πολλοί από εμάς χάσαμε την επαφή με αυτό το παιδί. Το εσωτερικό παιδί μας μιλά… εμείς το ακούμε ή μεγαλώσαμε απότομα;! Γράφει ο Δημήτρης Καμίλλος
Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!
pandorastrology – Δημήτρης Καμίλλος.
Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε πως το πρώτο βήμα για να ακούσει κανείς την ψυχή του είναι να τη ρωτήσει τι θέλει. Σήμερα θα αναφερθούμε στην έννοια του “εσωτερικού παιδιού”.
Όπως ίσως θα έχετε ακούσει όλοι έχουμε μέσα μας ένα μικρό παιδί. Είναι ο εαυτός μας όταν ήμασταν μικροί. Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο, όλα φάνταζαν συναρπαστικά και μαγικά. Όπου και να κοιτούσαμε βλέπαμε νέα πράγματα και για να είμαστε πιο ακριβείς, νέους κόσμους. Η παιδική μας φαντασία μπορούσε να κάνει μια ξύλινα κουτάλα σπαθί και έφτανε ένα σεντόνι ανάμεσα σε δύο καρέκλες για να έχουμε ένα ολόκληρο κάστρο! Το εσωτερικό παιδί έχει ακόμα αυτά τα χαρακτηριστικά, φαντασία, έκπληξη και αυθορμητισμό. Δεν ντρέπεται να ρωτήσει “γιατί” και δε φοβάται μήπως φανεί ανόητο. Το εσωτερικό παιδί έχει τη φύση του πλανήτη Ουρανού συνεπώς είναι πάντα νέο, φρέσκο και απλό. Δε μένει σε φόρμες ούτε του αρέσουν τα κουτάκια.
Όσο μεγαλώναμε οι ευθύνες έγιναν περισσότερες και πολλοί από εμάς χάσαμε την επαφή με αυτό το παιδί. Η καθημερινότητα μας “ρούφηξε” και γίναμε στεγνοί. Τα πράγματα γύρω μας έγιναν δεδομένα και αναγνωρίσιμα και λίγα έμειναν για να μας εκπλήξουν. Πως γίνεται λοιπόν να ξαναβρούμε αυτό το παιδί; Πως γίνεται να ξανανιώσουμε αυτόν τον αυθορμητισμό;
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η επαφή ποτέ δε χάθηκε. Το εσωτερικό παιδί δεν πήγε “κάπου αλλού” αλλά συνεχίζει να αποτελεί μέρος μας. Απλώς πρέπει να το αφουγκραστούμε.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ντραπούμε να φανούμε ανόητοι. Είναι πολύ σημαντικό, στην προσπάθειά μας να αφυπνίσουμε την επαφή με το εσωτερικό μας παιδί, να κάνουμε ηλίθια πράγματα! Ναι, είναι έτσι ακριβώς όπως το ακούσατε! Οι φόρμες και ο καθωσπρεπεισμός μας έχουν φορέσει έναν στενό κορσέ και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. Πετάξτε τον λοιπόν και κάντε πράγματα που μπορεί κάποιος να μην τα περίμενε από έναν “ενήλικο”. Ίσως σας έρθει σε μια βόλτα στην παραλία να βουτήξετε με τα ρούχα στη θάλασσα, ή ίσως την επόμενη φορά που θα σηκωθείτε από το γραφείο για να βγάλετε φωτοτυπίες να κάνετε μια πιρουέτα μπροστά από το γραφείο του συναδέλφου σας έτσι…χωρίς λόγο… ή για να τον κάνετε να γελάσει. Μπορείτε επίσης να παίξετε με τα ταμπού και το “πως πρέπει να φαίνεστε”.
Την επόμενη φορά που θα βγείτε για γλυκό με το έτερον ήμισυ μπορείτε έχοντας ακόμα το στόμα γεμάτο από τη βάφλα με τη μερέντα να του/της χαρήσετε το πιο ακαταμάχητο χαμόγελό σας (ναι το έχω κάνει). Δε φαντάζεστε πόσο λυτρωτικό είναι να σπάει κανείς τη φόρμα και να είναι αυθόρμητος! Φυσικά δε χρειάζεται να το κάνετε με το ζόρι. Μπορεί αυτό που θα κάνετε να είναι πιο ήπιο, σίγουρα όμως θα είναι κάτι που μπορεί να το έχετε σκεφτεί παλαιότερα αλλά δεν τολμήσατε να το κάνετε. Το εσωτερικό παιδί κάνει πράγματα απλώς επειδή τα νιώθει και όχι επειδή πρέπει.
Ένα εξίσου σημαντικό βήμα για να ενθαρρύνουμε την επαφή μας με το εσωτερικό παιδί είναι να βάλουμε την εμπειρία στην άκρη και να αρχίσουμε τις ερωτήσεις. Η εμπειρία δημιουργεί δεδομένα και μας κάνει να “ξέρουμε αυτό και το άλλο”. Μην έχετε τον κόσμο δεδομένο γιατί ο Κόσμος είναι κάτι ατελείωτο που συνεχώς ξεδιπλώνεται. Συνεχώς κοιτάζουμε αλλά δεν βλέπουμε. Δείτε ένα λουλούδι σαν να το βλέπετε για πρώτη φορά. Δείτε τον σύντροφό σας σαν να τον βλέπετε για πρώτη φορά. Είναι εκεί, συνεχώς μεταβαλλόμενος, με άπειρες δυνατότητες αλλά εμείς τον έχουμε συνηθίσει (και εκείνος τον εαυτό του φυσικά). Την επόμενη φορά που κάποιος σας ρωτήσει τη γνώμη σας για ένα πρόβλημα πείτε απλώς “δεν ξέρω” και προσπαθείστε να δείτε το πρόβλημα εκ νέου μαζί του αντί να “πετάξετε” πάνω του όλη σας την “εμπειρία”.
Γινόμαστε λοιπόν αυθόρμητοι και ρωτάμε. Τρώμε το γλυκό πριν το κυρίως πιάτο γιατί έτσι μας αρέσει και παίζουμε με τα “δεδομένα”. Έτσι οι φόρμες σιγά σιγά σπάνε και το εσωτερικό παιδί ξεπροβάλλει και η Ψυχή μας ακούγεται πιο καθαρά. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα γίνουμε πιο αληθινοί (Ουρανός) και θα δούμε πιο καθαρά τι είναι αυτό που μας πηγαίνει πίσω, τι είναι αυτό που δε μας ταιριάζει και τι είναι αυτό που μας κάνει μοναδικούς.
Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!
Ακούγοντας την Ψυχή ή τη Ζιζέλ;
