Ένα βιβλίο αντιθέσεων όπου ο λυρισμός συναντά τη βαναυσότητα των διαλόγων και των πράξεων. Ένα βιβλίο που αν ρίξεις μια ματιά στο οπισθόφυλλο θα θέλεις οπωσδήποτε να το διαβάσεις. Διαβάσαμε Το χαμόγελο του δράκου της Αλκυόνης Παπαδάκη – Γράφει η Μαρία Διακαντώνη
Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!
Φίλοι μου αγαπημένοι.
Στο Κρινοχώρι της Κρήτης εκτυλίσσεται η ιστορία του τελευταίου βιβλίου της Αλκυόνης Παπαδάκη, Το χαμόγελο του δράκου. Σ`ένα χωριουδάκι όπου κάθε άνοιξη η ανάσα του Θεού κάνει χιλιάδες πανέμορφα κρινάκια ν`ανθίζουν μέσα στην άμμο και την αλμύρα της θάλασσας.
”Είναι όμορφα εδώ !” ψιθύρισε ένας κάτασπρος γλάρος κι ακούμπησε ελαφρά τη φτερούγα του στον άλλο. “Ναι είναι τόσο όμορφα…”…”Αλήθεια ο Θεός γιατί δεν έδωσε και στους ανθρώπους δυο φτερούγες να μπορούν να πετάξουν και να χαρούν την ομορφιά της γης;”…. “Ποίος σου είπε πως δεν έδωσε; Μόνο που τα δικά τους φτερά είναι κρυμμένα βαθιά μέσα στην ψυχή τους. Πρέπει μόνοι τους να ψάξουν, να τ`ανακαλύψουν να τα ξεδιπλώσουν και να πετάξουν στην ομορφιά”.
Ένα κομμάτι από τη ζωή του μικρού αυτού χωριού πήρε η Αλκυόνη Παπαδάκη και το στόλισε με θαλασσοπούλια που μιλάνε και φιλοσοφούν και με λουλουδάκια που κουβεντιάζουν με τις πολύχρωμες πεταλούδες και το έντυσε με δράκους φοβερούς και με χαιρέκακες μοίρες που τρίβουν τα χέρια τους και περιμένουν.
Έτσι αυτή η φετούλα της ζωής που θα γινόταν μυθιστόρημα έγινε τελικά κάτι σαν παραμύθι. Ένα παραμύθι όπου οι άνθρωποι δεν είναι ούτε πολύ καλοί, ούτε πολύ κακοί, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν στην καρδιά αστέρια και κρινολούλουδα κι εκείνοι που έχουν τους δράκους που πετούν φωτιές μέσα από τα μυτερά τους δόντια.
Και υπάρχει και η Ντονατέλα που ήθελε μόνο να αποκαταστήσει τα κορίτσια της.
Και η Κάσσω που ήθελε να καεί στη φωτιά της ζωής.
Και ο Πανάγος που απαιτούσε όσα πίστευε πως του χρωστούσε η ζωή.
Και ο κύριος Βάιος που φορούσε κορώνα την αξιοπρέπειά του.
Και το μικρό Λενιώ που φοβόταν, φοβόταν πολύ τον κακό δράκο και ήθελε να τον ζωγραφίσει να χαμογελά για να μη φοβάται πια. Και προσπαθούσε κι ‘ολο προσπαθούσε………
“Πόση δυστυχία μπορεί ν`αντέξει ο άνθρωπος;” αναρωτήθηκε ο μικρός γλάρος.“Οσα κύματα μπορεί ν`αντέξει ο γιαλός” του απάντησε ο βράχος που μάντεψε τη σκέψη του. “Και πως γίνεται αυτό; Πως μπορεί να βρεί τόση απαντοχή;”“Μπορεί… Όταν σε κάθε κύμα που τον χτυπάει ψάχνει να βρει ένα κοχύλι για ν`ακούσει το τραγούδι του. Όταν πιάνεται από ένα βότσαλο και χαράσσει επάνω του τ`όνομα εκείνου που αγαπά”.
Ένα βιβλίο αντιθέσεων όπου ο λυρισμός συναντά τη βαναυσότητα των διαλόγων και των πράξεων. Όπου η ψυχή εκεί που πάει να γαληνέψει, εκεί μαγκώνεται και ξεσκίζεται.
Ένα βιβλίο που αν ρίξεις μια ματιά στο οπισθόφυλλο θα θέλεις οπωσδήποτε να το διαβάσεις.
“Με τι μοιάζουν τα όνειρα;” ρώτησε η μεγάλη πολύχρωμη πεταλούδα το κόκκινο λουλούδι της πικροδάφνης. “Με τα φτερά σου πεταλούδα μου. Φτερά είναι και τα όνειρα, που τ`αρμενίζει το δροσερό αεράκι στ`ανθισμένα παρτέρια της ψυχής”
Ε π α ν έ ρ χ ο μ α ι .
Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!
Αγαπημενη Αλκυονη λατρευω τον τροπο γραφή ς της..θα το ψαξω το βιβλιο σιγουρα!!
Ευχαριστουμε για την ενημερωση!!!
Να εισαι καλα!!
Ευχαριστούμε πολύ!
Είναι τόσο ιδιαίτερος ο τρόπος γραφής της!
Ευχαριστούμε για την παρουσίαση! 🙂
Πράγματι! Ευχαριστούμε για το σχόλιό σου…