Κάποτε δεν θεωρούσα «αυθεντικές» τις μητέρες της καισαρικής. “Μα, ήταν πράγματι αναγκαίο;” ήταν το μόνο που τις ρωτούσα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το πώς βίωσαν οι ίδιες τον τοκετό τους. Για σένα, μητέρα, που γέννησες με καισαρική… – Γράφει η Παιδίατρος Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου
Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!
Η Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Είναι Παιδίατρος και Ομοιοπαθητικός, καθώς και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου με υποτροφία, πάνω στην «Διατροφή κατά την Παιδική ηλικία». Αγαπάει την προσφορά στον συνάνθρωπο και γι’ αυτό, προσφέρει ενεργά τις υπηρεσίες της ως Παιδίατρος στους Γιατρούς του Κόσμου. Στόχος της, μέσω της αρθρογραφίας της, είναι η επίλυση όλων των αμφιβολιών μας, έτσι ώστε να πορευόμαστε με χαμόγελο και αισιοδοξία στο ονειρεμένο αυτό ταξίδι που ονομάζεται ζωή! Μπορείτε να την βρείτε και στο Facebook, θα χαρεί να απαντήσει στις ερωτήσεις σας!
Εννοείται ότι ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά. Και ήμουν και απόλυτη: εγώ καισαρική; Ποτέ!
Κάποτε δεν θεωρούσα «αυθεντικές» τις μητέρες της καισαρικής. “Μα, ήταν πράγματι αναγκαίο;” ήταν το μόνο που τις ρωτούσα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το πώς βίωσαν οι ίδιες τον τοκετό τους. Χωρίς συμπόνια για την τομή που έφεραν στην κοιλιά, ούτε στοργή για το νεογέννητο που κρατούσαν στην αγκαλιά τους. Λες και δεν χάρισαν και αυτές ζωή και φως στο μοναδικό δημιούργημά τους, σαν τις γνήσιες, «φυσιολογικές» μητέρες.
Και ήρθε το πέρασμα του χρόνου.. Η γνωριμία, ο έρωτας, η δημιουργία μιας νέας ζωής. Έπειτα από εννέα μήνες, έφθασε η ώρα που κι εγώ με τη σειρά μου, περίμενα να βιώσω στη γέννα τον παλμό της φύσης, τον φυσιολογικό τοκετό. Αλλά υπολόγισα λάθος. Σαν το σύμπαν να συνωμότησε με τη μοίρα, για να μου διδάξει την καισαρική, έναν τοκετό που χαράζει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή. Η δική μου άνοιξη έφθασε κρατώντας το πιο λαμπερό της λουλούδι, με άρωμα μεθυστικό, το παιδί μου. Με τις πρώτες του ανάσες, δυο χέρια τρυφερά, χώρισαν τον πλακούντα από το κορμί μου. Κι εγώ απλά βρέθηκα μεθυσμένη στην ύπαρξη της νέας ζωής, ανοιχτή, ευάλωτη, εκτεθειμένη. Εθισμένη στην Αγάπη.
Δεν ήξερα τότε ότι και μετά την καισαρική, το σώμα μπορεί να ξυπνήσει και να ξαναγαπηθεί. Ότι μπορεί να δωρίσει γάλα για να ξαναγαπήσει ακόμη πιο δυνατά, την ύπαρξη που προστάτευε σαν φυλαχτό για εννέα ολόκληρους μήνες.
Πλέον, υποκλίνομαι βαθιά στο δικαίωμα της κάθε γυναίκας να ακούσει και κυρίως να νιώσει, ότι η γέννηση του παιδιού της αποτελεί κάτι ‘βαθιά ιερό’. Υποκλίνομαι βαθιά μπροστά στον κάθε τοκετό: κολπικό ή με καισαρική, με πόνο ή με αναισθησία, με δάκρυα φόβου ή αγαλλίασης, χέρι με χέρι με την Αγάπη. Υπάρχει ανυπέρβλητη ομορφιά και φως τη στιγμή της κάθε γέννησης, όπου η μέλλουσα μητέρα προσφέρει απλόχερα το Είναι της.
Λύσε τα δεσμά με τον φυσιολογικό τοκετό και αγάπησε κάθε τομή, κάθε ράμμα, κάθε παιδί της καισαρικής. Αγκάλιασε σήμερα το όμορφο που θα έρθει αύριο, στέλνοντας φως στην κοιλιά σου, ευχαριστώντας το σώμα σου, τα σπλάχνα σου, για τον πόνο. Νιώσε το δέρμα σου που ανθίζει. Μυρίζεις γάλα, άρωμα μητέρας. Και η γλυκιά πληγή στα μύχια της μήτρας σου ψιθυρίζει πως όλα έγιναν όπως ήταν γραφτό να συμβούν.
Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!
