Μια σοβαρή κρίση και θάνατοι αποτελούν το κίνητρο για να ξυπνήσουμε και να δούμε ξανά καθαρά; Να ιεραρχήσουμε ξανά τις αξίες μας; Ανάμεικτα συναισθήματα μεταξύ φόβου και θυμού προς αυτούς που το παίζουν άνετοι! Τελικά, θα μας διδάξει κάτι αυτή η ιστορία τρόμου; Ο κορωνοϊός αλλάζει την ψυχολογία μας
Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!
Και ναι φαντάζει με κανονική ιστορία τρόμου, με σενάριο από ταινία θρίλερ με τη διαφορά ότι εσύ και εγώ δε καθόμαστε χαλαρά σε έναν καναπέ και την παρακολουθούμε. Εμείς είμαστε οι ηθοποιοί και πρόβες δεν υπάρχουν, live το ζούμε το σενάριο λεπτό προς λεπτό… κορωνοϊός…
Δε θα σε κουράσω με οδηγίες και προληπτικές ενέργειες και σχετικά με του τι είναι αυτό που ονομάζεται κορωνοϊός. Τα έχεις διαβάσει, τα έχεις ακούσει και θα τα ακούς και θα τα διαβάζεις, όπως όλα δείχνουν για αρκετό καιρό ακόμα… Άλλωστε θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο σωστή ενημέρωση από το Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας, σχετικά με την πανδημία – όπως πλέον επίσημα χαρακτηρίστηκε.
Αγωνία, άγχος, πανικός, ανησυχία για τον εαυτό μας, αλλά και για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, αλλά και αδιαφορία, άγνοια, άρνηση ή υποτίμηση του προβλήματος, είναι η γκάμα των συναισθηματικών αντιδράσεων γύρω από το θέμα… Δεν ξέρω εσύ που διαβάζεις το άρθρο μου σε ποια κατηγορία ανήκεις, εγώ πάντως ανήκω στην πρώτη.
Τελικά τι είναι όλο αυτό; Έχει να μας διδάξει κάτι αυτή η ιστορία τρόμου;
Αυτός ο φόβος για το άγνωστο… ο εγκλεισμός μήπως μας αποκόπτει από έναν υπερφορτωμένο κόσμο, ένα κατεστραμμένο σύστημα(;)… Το ψυχολογικό φορτίο είναι βαρύ για όλους μας, ειδικά όσο οι ημέρες περνούν.
Θα αποκοπούμε τελικά, για ένα διάστημα, από έναν κόσμο που ξεχειλίζει δυσκολίες, περιβαλλοντική παρακμή, κατεστραμμένες ανθρώπινες σχέσεις, κορεσμένους βιομηχανικούς κλάδους (;) κλπ Μήπως αυτό να είναι ένα ρημαδο-restart σε όλα τα @#$ που φτιάξαμε και στήσαμε γύρω μας τόσα χρόνια…(;) Δεν ξέρω, ρωτώ… Αναρωτιέμαι και στοχάζομαι στην απομόνωση. Ίσως ο εγκλεισμός μας δώσει χώρο και χρόνο στις σκέψεις μας. Σκέψεις που καταπίναμε μέσα στους τρελούς ρυθμούς τις καθημερινότητάς. Ίσως μάλλον ήρθε η στιγμή του Εγώ και Εσύ…
Σκέφτομαι, μήπως ήρθε η στιγμή να δούμε λίγο αυτό το “όλοι μαζί”; Ίσως η συσπείρωση να αποτελέσει τον εμβολιασμό μας απέναντι σε αυτό το κωρονο-πράμα…. Ας μη γελιόμαστε, η κοινωνική συνοχή και η ενότητα δεν μας χαρακτήριζε και είναι θλιβερό να βλέπεις ότι αναζωπυρώνεται (μόνο) όταν βρισκόμαστε μπροστά σε σοβαρή κρίση.
Τελικά μια σοβαρή κρίση, θάνατοι και μια σειρά από άσχημα γεγονότα αποτελούν το κίνητρο για να ξυπνήσουμε και να δούμε ξανά καθαρά;
Να ιεραρχήσουμε ξανά τις αξίες μας;
Να θέσουμε ξανά τις σωστές προτεραιότητες; Τελικά η τραγωδία είναι το καθαρτήριο της φύσης;
Δεν ξέρω… έχω πολλές και μπερδεμένες σκέψεις… Εύχομαι όλο αυτό να τελειώσει κάποια στιγμή με τις λιγότερες δυνατές απώλειες…
Και να θυμάσαι: “Τραγωδία της ζωής δεν είναι ο θάνατος, είναι όσα αφήνουμε μέσα μας να νεκρώνονται όσο ζούμε” μάλλον τώρα το βλέπουμε πιο καθαρά με τον βούρδουλα του φόβου…
Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!
