Ενοχές, θυμός, αίσθημα κενού, νεύρα, ένταση, αίσθημα μη πληρότητας, σκέψεις ότι τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό ή αρκετά καλό… Αυτά είναι μερικά χαρακτηριστικά συναισθηματικά βιώματα που κατακλύζουν συχνά τον ψυχισμό της εργαζόμενης μητέρας καθώς και της μητέρας που μένει στο σπίτι. Ίσως τελικά αυτό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο αυτές οι δύο γυναίκες μπορούν να βρουν κοινό στην συζήτησή τους. Μοιρασμένη ανάμεσα στη μητρότητα και τη καριέρα… Μία εργαζόμενη μητέρα καθώς και μία μητέρα στο σπίτι. Μοιρασμένες, γεμάτες από συναισθήματα που τις πνίγουν, η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους.
Διάβασα ένα άρθρο σήμερα για τις μητέρες οι οποίες δεν έχουν μάθει να ζητούν βοήθεια. Για εκείνες τις γυναίκες που τα κάνουν όλα μόνες τους και κουβαλάνε μέσα τους συναισθήματα που φοβούνται να εξωτερικεύσουν. Γυναίκες που έγιναν μανούλες και χάθηκαν μέσα στο ρόλο της μητρότητας. Που από αλλού ξεκίνησαν, αλλιώς το ονειρεύτηκαν και τελικά αλλού κατέληξαν. Χαμένες μέσα στην μετάφραση αυτού που σήμερα ονομάζουμε “μητρότητα”. Μια σούπερ-γυναίκα που συνδυάζει επαγγελματική καταξίωση, απολαβές, υψηλό μισθό, τέλειο ντύσιμο, μόρφωση, μητρότητα, με θαυμάσια ενέργεια μετά τη δουλειά για να προσφέρει στα παιδιά της και όλα τα προλαβαίνει μόνη της χωρίς να ζητήσει βοήθεια. Έναν υπερ-ήρωα που αντί για ήρωα μάλλον θα πρέπει να αντιληφθούμε ως υπερ-θύμα. Το να μη ζητάς βοήθεια δείχνει ότι δεν είσαι δυνατή. Δείχνει ότι δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δείχνει ότι φοβάσαι να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, δείχνει ότι νοιάζεσαι για αυτά που θα πουν οι άλλοι για εσένα παρά για το τι λες εσύ πραγματικά μέσα σου όταν ισορροπείς ανάμεσα στη εξάντληση και το καθήκον.
Όταν είσαι εργαζόμενη μητέρα οι τύψεις χτυπάνε κόκκινο. Ο περίγυρος σου θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, να προσέξεις την οικογένειά σου και τελικά να εγκαταλείψεις την καριέρα σου. Είναι η κοινωνία που σου έμαθε ότι για να είσαι καλή μητέρα πρέπει να εγκαταλείψεις τις φιλοδοξίες και την υστεροφημία σου και να βάλεις τον εαυτό σου σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Είναι η κοινωνία αυτή που αντί να σου δώσει εργαλεία και βοήθεια για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου τελικά κάνει τα πάντα ώστε να τα παρατήσεις και να γυρίσεις με το βλέμμα του ηττημένου στο σπίτι σου. Το δικό σου εισόδημα είναι βοηθητικό, αυτό εξυπακούεται, είσαι μητέρα… Εσύ πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις στην εργασία σου και όχι ο σύζυγός σου, εσύ είσαι η υπεύθυνη για να μεγαλώσεις αποκλειστικά τα παιδιά σου. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τον αγώνα του να είσαι μια εργαζόμενη μητέρα που εργάζεται αρχικά για βιοποριστικούς λόγους και εν συνεχεία για την προσωπική της καταξίωση.
Όταν είσαι μητέρα στο σπίτι ο ρόλος σου υποτιμάται αυτομάτως ανεξάρτητα αν εργάζεσαι νυχθημερόν επάνω στο ρόλο της μητρότητας. Μολονότι οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι οι εργαζόμενες μητέρες παλεύουν συνεχώς με το άγχος και την εξάντληση, όσες επιλέγουν να μην εργάζονται παρεξηγούνται. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις στους άλλους ότι είσαι “απλώς νοικοκυρά”. Μερικοί υπονοούν με τα λόγια τους ή με τις εκφράσεις τους ότι χαραμίζεις τη ζωή σου. Αυτή η κοινωνία που κάνει τα πάντα για να παρατήσεις την εργασία σου με το να μη σε βοηθά καθόλου στο ρόλο της μητρότητας, αυτή ακριβώς η κοινωνία σε θεωρεί κατά κάποιο τρόπο κατώτερη όταν δεν εργάζεσαι. Σε μια κοινωνία που επικρατεί το παράλογο, η αδικία, η σύγχυση των προτύπων και εσύ προσπαθείς να βρεις τη χαμένη σου ταυτότητα.
Κάπου εκεί λοιπόν χαμένη ανάμεσα στη μητρότητα και τη καριέρα, προσπαθείς να ισορροπήσεις. Κάπου εκεί χαμένη ανάμεσα στη μητρότητα και τη μητρότητα προσπαθείς να βρεις ένα στόχο – μια προσωπική ανάπτυξη. Ερωτήματα στο μυαλό σου σε βομβαρδίζουν καθημερινά:
“είμαι επαρκής μαμά;”
“είμαι καλή μαμά;”
“εργάζομαι πολλές ώρες και δεν δίνω αρκετή ενέργεια στο παιδί μου;”
“τι κάνω εγώ για εμένα;”
“ξέχασα να με αγαπώ;”
“ήμουν έτοιμη για οικογένεια;”
“γάμος και παιδιά – ήταν τελικά όλα αυτά για μένα;”
“θα τα καταφέρω;”
“αν δεν τα καταφέρω ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου;”
“αντέχω;”
Μπερδεμένα πρότυπα και μια κοινωνία που αντιμετωπίζει την μητρότητα περισσότερο ως ασθένεια ή εμπόδιο… Χάσαμε το πραγματικό μας νόημα μέσα στη μετάφραση αλλά κυρίως σταματήσαμε να αναγνωρίζουμε τις δικές μας εσωτερικές ανάγκες στο βωμό της “καλής εικόνας”. Αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα φίλοι μου που θα ανοίξουμε σε άλλο άρθρο.
Σας γλυκοφιλώ.
Πόσο ωραία τα γράφεις Μαίρη! Σε γλυκοφιλώ κι εγώ λέγοντας σου τα συγχαρητήριά μου! Κάθισες και σκέφτηκες μερικά από τα πράγματα που σκέφτεστε εσείς, οι μανούλες, εργαζόμενες και μη (ερωτησούλα: δουλεύεις εσύ ή όχι;) ! Πίστεψε με, ο καλύτερος και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μάθεις αν είσαι σωστή μαμά, τι πρέπει να προσέξεις και πότε θα πρέπει να λες ”όχι”, είναι αυτός που γράφεις! Καλό μεσημέρι!
Ποσο υπεροχο αρθρο και.ποσες φορές εχουμε κανει ολες.αυτες τις ερωτησεις στο εαυτο μας. Φιλακια Μαρω μου.
Σε ευχαριστώ Μίλτο για τα καλά σου λόγια!!! Προσπαθώ να αφουγκραστώ όλες τις ανάγκες και να “μπω” στην θέση της κάθε μανούλας. Εγώ ημιαπασχολούμενη είμαι στην δική μας πλέον επιχείρηση, μαζί με τον σύζυγο.
Αχ αυτές οι ερωτήσεις… σε γλυκοφιλώ Δέσποινα μου.
ενταξει χτυπησες φλεβα Μαρακι. αλλα με συγχωρεις θα διαφωνησω ολιγον τι με την αρχη του αρθρου σου…δε τα κανεις όλα για το τι θα πουν οι αλλοι ή δε ζητας βοηθεια γι αυτο… μπορει να ζητας κ να μη στην προσφερουν ή μπορεί να μην εχεις από που θα τη ζητησεις. και αυτο το βιωνω συνεχως.
Υπεροχη αναρτηση, μεγαλο θεμα!
Στην περίπτωσή μου ναι και εγώ ήμουν άτομο που δεν είχα από που να ζητήσω την βοήθεια για να μπορέσω να συνεχίσω την καριέρα μου. Όταν υπάρχουν σοβαροί πρακτικοί λόγοι τα πράγματα είναι δύσκολη. Δύναμη και τσαζανό φίλη μου στον αγώνα! Είσαι μια υπέροχη εργαζόμενη μανούλα, μη το ξεχνάς ποτέ αυτό! Σε φιλώ!
Μαρακι αγαπω πολυ τον τροπο που γραφεις! Αλλο ενα κειμενο σου to the point!!! Ποσες φορες δεν εχω αναρωτηθει τα ιδια πραγματα;;;!!!! Πραγματικα με αγγιξε αυτο το κειμενο!!!
Σε ευχαριστώ γλυκιά μου για τα καλά σου λόγια, δεν ξέρεις πόσο χαρούμενη με κάνεις! Νομίζω όλες οι μανούλες τα ίδια έχουμε σκεφτεί … εύχομαι να βρούμε την εσωτερική μας ευτυχία καθώς και τη χρυσή τομή! Σε φιλώ!
ετσι ακριβώς είναι! ότι και να κάνουμε πάντα θα μας κατακρίνουν. λάθε μαμά είναι ευτυχισμένη όταν κάνει τα πράγματα που τη γεμίζουν. αν δεν είναι αυτυχισμένη αυτό βγαίνει στη σχέση της με το παιδί της. πολλοι δεν καταλαβαίνουν οτι μια γυναίκα μενει σπίτι οχι μόνο επειδλη το θέλει αλλά επειδή δε βρίσκει δουλεια -πολλές γυναίκες κάναμε οικογένεια σε σχετικά μικρή ηλικία πριν προλάβουμε να βρούμε μια δουλεια κανονική, στην καφετέρια ή στην πρακτική μετα τη σχολή δεν εχεις ελπίδες εργασίας μετα τη γέννα, πολλές γυναίκες πάλι αναγκάζονται απο τους εργοδότες τους ή απο τη φυση της εργασίας τους να γυρίσουν στη δουλειά λίγες μέρες μετά τη γέννα ενω επιθυμούν να μείνουν με το μωρό τους, αν δεν ξέρουμε τι συμβαίνει δεν μπορούμε να κρίνουμε. εκνευρίζομαι οταν βλέπω μια εργαζόμενη μάνα να κατηγορεί ως τεμπέλες οσες δεν εργαζονται, και να λένε οτι τις πληρώνει ο συζυγος και τις ταίζει και άλλα τετοια. απαξιωνουν οσα κανει μια γυναίκα στο σπίτι όλη μέρα που ακριβως επειδή δεν εργαζεται δεν θεωρεί κανείς οτι χρειάζεται βοήθεια και πρέπει να φροντίζει το σπίτι και τα παιδιά ολομόναχη. επίσης εκνευριστικό βρίσκω και το αντίθετο, σε μια γυναίκα που επιστρέφει στην εργασία της να της λένε οτι παραμελεί το μωρο της, ενω δεν ξέρουν τι περνάει αυτή η μάνα.
κι εγω αφησα στην ακρη για χρόνια το θέμα εργασία γιατι απλά δεν υπήρχε η δυνατότητα. και με εκαναν να νοιώθω σαν ζητιάνα που “με ταίζει” ο συζυγος ακι δεν προσφέρω τίποτα. λες και το μόνο που μπορεί να προσφέρει ενας ανθρωπος στην οικογένεια του είναι τα λεφτά….
Κατανοώ τον προβληματισμό και τον θυμό σου. Είναι δύσκολοι όλοι οι ρόλοι καθώς και οι ταμπέλες της κοινωνίας. Υπομονή, ψυχραιμία και όλα θα γίνουν. Σε ευχαριστώ για το λυτρωτικό σου σχόλιο.