Συναισθήματά σε μια κόλλα χαρτί

Γιώργος Σεφέρης – Θερινό Ηλιοστάσι Η’

“Τ’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης επιστρέφει μόνο εκεί που ήσουν.
Τ’άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου, τη δική σου φωνή, όχι εκείνη που σου αρέσει.
Μουσική σου είναι η ζωή αυτή που σπατάλησες.
Μπορείς να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις, αν καρφωθείς σε τούτο τ’αδιάφορο πράγμα που σε ρίχνει πίσω εκεί που ξεκίνησες..”

Πόσες είναι αυτές οι φορές που νιώθουμε πληθώρα συναισθημάτων, εικόνες που κατακλύζουν το μυαλό μας φέρνοντας άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα συναισθήματα και εμείς προσπαθούμε να αντιδράσουμε. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε όλα αυτά τα γνωστά και άγνωστα συναισθήματα που μας βομβαρδίζουν. Η καθημερινότητα όμως “τρέχει” και εμείς ξοπίσω της να την προλάβουμε. Δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε, να κατανοήσουμε, να κουβεντιάσουμε με τον εαυτό μας…  Το συναίσθημα είναι πολύ γνώριμο αλλά το καταπιέζουμε γιατί τώρα δεν έχουμε χρόνο για εμάς, προτεραιότητα έχουν οι άλλοι. Το συναίσθημα αυτό είναι απογοήτευση, έλλειψη ενέργειας, έλλειψη ενδιαφέροντος, κόπωση… Όλα φαίνονται σαν ένας Γολγοθάς και εμείς μικροσκοπικοί σαν τον Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ. Όσο οι υποχρεώσεις μας αυξάνονται τόσο η ενέργειά στερεύει και μία πίεση έρχεται να εγκατασταθεί στο στήθος.

Αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, θα έλεγα πως είναι δώρο με το οποίο προικίζονται οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω τον ρόλο του άντρα στην κοινωνία ή την οικογένεια, όμως σαφώς δεν αγγίζει σε πολυπλοκότητα αυτόν της μητέρας. Η μητέρα είναι η υποψήφια περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα που θα βιώσει αυτό το συναίσθημα, αυτή την συναισθηματική κατάσταση. Ένας παιδί που γεννιέται, γεννά και πολλές υποχρεώσεις και ευθύνες όπου μία μητέρα καλείται να αντιμετωπίσει.

Διαρκώς βάλλεται από την κοινωνία και με αγωνία και κόπο διαρκώς προσπαθεί να αποκτήσει τον τίτλο της “τέλειας μάνας”. Δεν είναι μία δίκαιη μάχη αλλά μία μάχη προερχόμενη από το υποσυνείδητο για αυτό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι δίκαιη…
Προσπαθεί να κατανοήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του παιδιού της και να τις ικανοποιήσει άμεσα, ειδικότερα στα αρχικά στάδια γέννησης του παιδιού. Η υπερβολική της προστασία προς το παιδί της και η υπερβολική της προσπάθεια την οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο. Η ίδια δημιουργεί στην συνέχεια ένα παιδί, έναν έφηβο που δεν έχει μάθει να ικανοποιεί μόνος τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Μια έντονη σχέση εξάρτησης. Η ίδια η μητέρα επίσης χάνει την αντιληπτική της ικανότητα, βλέπει το δέντρο αλλά χάνει το δάσος… Χάνει την ομορφιά της ατέλειας και το παιδί της φυλακίζεται μέσα σε ένα πρότυπο που η ιδία έχει εδραιώσει.
Τελειότητα δεν υπάρχει, δεν είναι εκ των πραγμάτων στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας. Συνεπώς έναν βήμα είναι η κατανόηση αυτού του πράγματος.
Ένα δεύτερο βήμα είναι η κατανόηση της δικής μας αλήθειας. Ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θέλουμε από τους άλλους και από τον εαυτό μας. Κυρίως θα έλεγα τι θέλουμε από τον εαυτό μας και μετά βλέπουμε τι θέλουμε ή μάλλον προσδοκούμε από τους άλλους…

Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, να κατανοήσουμε την δική μας αλήθεια λυτρωμένοι από το ψυχαναγκαστικό πρότυπο της κοινωνίας μας και τις έντονα ενοχικές μας τάσεις, πρέπει να ψάξουμε το δικό μας παιδί, αυτό που είναι βαθιά κρυμμένο μέσα μας.
Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άκρως καταπιεσμένο μέσα σε ένα αυστηρό πρότυπο “καθωσπρεπισμού” που έχει επιβληθεί από την νηπιακή μας ηλικία από τους γονείς μας.

Ξεκίνησα την ανάρτησή μου θέλοντας να σας περιγράψω την δική μου λύτρωση/κάθαρση μέσω της γραφής. Η δική μου έκφραση συναισθημάτων μέσα από την γραφή. Απεικονίζοντας επάνω σε μία κόλλα χαρτί τα συναισθήματα αρχικά μαθαίνεις να τα αναγνωρίζεις και αργότερα να τα αποδέχεσαι. Η αποδοχή του εαυτού μας νομίζω πως είναι το κλειδί…

Παρατήρησα λοιπόν πως αυτά που γράφει το χέρι συνήθως δεν τα λέει το στόμα. Ίσως γιατί πονά περισσότερο να ακούς κάτι και λιγότερο να τα διαβάζεις;… τα γραπτά όμως μένουν, θα το διαβάσεις και αργότερα και ίσως τότε να πονά λιγότερο… και αν ισχύσει κάτι τέτοιο τότε να ξέρεις πως βρίσκεσαι σε σωστό δρόμο…